แปลนิยายที่อยากแปล

"ฝ่าบาท เสนาบดีคาเลียพะยะค่ะ" เสียงขององครักษ์ดังสั่นประตู แม้ว่าเธอไม่ได้กระตุ้นโสตประสาทมาก แต่หูที่ไวของเธอก็รับได้ถึงการเคลื่อนไหวของเจ้าชายรัชทายาท '......ท่านต้องอยู่ตรงนั้นแน่ๆ' เธอได้ยินเสียงเก้าอี้ ไม่นานนักก็มีเสียงคนดิ่งลงไป หลังจากนั้นก็เหลือเพียงความเงียบ ในความนิ่งงันนั้น คาเลียผายอกยกมือทำความเคารพ เธอหายใจเข้าเต็มปอด เธอไม่ได้กังวล แต่วันนี้มันต่างออกไปเมื่อเทียบกับวันอื่นๆ การเกษียณ ถึงที่ผ่านมาจะไม่นานมากแต่เธอก็ได้กลายเป็นอัศวินและต่อสู้เพื่อชีวิตของเธอ กี่ครั้งแล้วที่เธอกระโดดเข้าไปในความอันตรายในฐานะที่เป็นองครักษ์ของเจ้าชายก่อนที่สงครามจะเกิดขึ้น? ตอนนั้นเธอยังเด็กนัก เธอไม่ได้เหนื่อยล้า แต่ถ้าจำเป็นก็จะวางมือ ที่นี่ไม่ต้องมีทหารเช่นเธออีกแล้ว จริงๆ แบบนี้ก็ทำให้คาเลียเบาใจลงมาก เธอถือดาบเพราะมีบางอย่างที่ต้องปกป้อง แต่เลือดที่หลั่งรินเพื่อให้ได้มาซึ่งการนั้นไม่ใช่แค่ของเธอผู้เดียว 'ช่วงเวลาโหดร้ายที่เราต้องห้ำหั่นผู้อื่นในนามของสงคราม น้ำตา เสียงกรีดร้อง และสายตาเคียดแค้น&#

เสื้อผ้าหลากสีพลิ้วไหวเหมือนกลีบดอกไม้ เหล่าสุภาพสตรีต่างอยู่ในชุดลูกไม้ราวกับต้องการให้ตัวเองน่ามองที่สุด ถึงอย่างนั้น เครื่องประดับต่างๆ ก็ดูพร้อมใจกันว่าจะไม่งดงามไปกว่าเฮเลน่า ผู้ซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางคนมากมาย เฮเลน่า เทอร์รอน ภรรยาของดยุกเทอร์รอนคนก่อนที่จากไปด้วยโรคร้าย เธอเป็นญาติห่างๆ ของราชวงศ์ ลูกชายของเธอ ดยุกเทอร์รอนคนปัจจุบัน เป็นจอมเวทที่ทรงพลังพอจะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์และยังเป็นรัฐมนตรีหนุ่มของกระทรวงเวทมนต์อีกด้วย หากไม่นึกถึงเรื่องเหล่านี้ เธอเป็นหญิงวัยกลางคนผู้รักษาความงามของสาววัย 20 แม้จะมีอายุห้าสิบปีแล้วก็ตาม และเธอมีเสน่ห์ดึงดูดทุกผู้ทุกคน เธอมักจะโอบเอื้อกับคนอื่นๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและน้ำเสียงนุ่มลึกสง่างาม แต่ก็เป็นที่รู้ดีว่าใครๆ ต่างเกรงกลัวเธอ ขนาดเจ้าชายคาลเวิร์ท ผู้ที่อยู่ในสังคมชนชั้นสูง ก็ต้องปฏิบัติตัวต่อเธออย่างว่าง่าย เมื่อเธอหัวเราะชอบใจ ทั้งวงสังคมก็จะหัวเราะชอบใจ เมื่อเธอร้องไห้เสียใจ ทั้งหมดก็จะหลั่งน้ำตาเช่นกัน เมื่อเธอนิ่งงัน ทุกๆ คนก็หยุดชะงักไร้ซึ่งคำพูด แล้วจดจ่อที่เธอ เช่นเดียวกับตอนนี้ &q

"ขอรับ เข้าใจแล้ว" ความเหนียมอายออกมาจากน้ำเสียงของเขา คาเลียเป็นคนเอาใจใส่คนที่อยู่ในความดูแลมาก การลูบหัวหรือตบไหล่เบาๆ เป็นการแสดงความรักและความเชื่อใจของเธอ เมื่อไหร่ก็ตามที่มันเกิดขึ้น คนที่สับสนงุนงงก็มักจะเขินอายจนหน้าขึ้นสี ส่วนคาเลียที่เซนส์เรื่องนี้เป็นศูนย์ก็จะไม่รู้เรื่องอะไร "งั้นข้าจะไปเอาไวท์จากในคอกมาให้ ท่านโปรดรอสักครู่นะขอรับ" ฮัมมิ่งที่วิ่งไปพูดไปหายไปจากตัวอาคาร ถึงจะดูเฟอะฟะและซุ่มซ่ามไปบ้าง ฮัมมิ่งก็เป็นคนกระตือรือร้นคนหนึ่ง คาเลียมีหลายอย่างต้องทำซึ่งลืมไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเธอลืมขึ้นมาก็คงจะดูไม่ดี ต้องขอบคุณฮัมมิ่ง ผู้รับใช้ที่ดีของเธอ คาเลียมีความไร้เดียงสาแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนในวัยเด็ก เมื่อเธอผิวปากขึ้น รอบตัวเธอก็ดูสดใสขึ้นทันที ฮัมมิ่งยิ้มแล้วมองไปยังต้นเสียง เขากลับมาพร้อมกับม้าสีขาวของคาเลีย ฮี่-- ม้าสีขาวตัวใหญ่ที่จักรพรรดิมอบให้ยืนอย่างเชื่อฟังตรงหน้าคาเลีย มันใช้ดวงตาสีดำมองคาเลีย หายใจออกด้วยความตื่นเต้น คาเลียขึ้นขี่บนหลังม้า และคิดว่าเจ้าไวท์น่ารัก "อ่า"

คาเลียลูบคาง ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "แต่....เขาก็เป็นพ่อเด็กนะ บอกดีมั้ย?" รอยย่นปรากฏระหว่างคิ้วของเธอ ไซม่อนเป็นจอมเวทและดยุกแห่งจักรวรรดิ ชนชั้นสูงอย่างเขาจะ...ไม่สิ ครอบครัวเขาจะยอมรับลูกนอกสมรสงั้นเหรอ? ไซม่อนไม่ใช่คนที่คลั่งพิธีรีตองแบบขุนนางอะไรหรอก เธอที่เติบโตมากับเขารู้เรื่องนั้นดี แต่สิ่งที่กวนใจคาเลียคืออาการของพวกขุนนางนั่นต่างหาก รอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรคือกระจกเย็นเฉียบที่แบ่งแยกคนอื่นจากเขา พวกเขาจะยอมให้ลูกนอกสมรสเป็นทายาทเพียงคนเดียวของดยุคเหรอ? ลูกในท้องของคาเลียผู้ดิ้นรนต่อสู้ '.....ไซม่อน.....ความภักดี......เป็นไปไม่ได้หรอกคาเลีย' เสียงเล็กๆ ในใจทำให้เธอเงยหน้าขึ้น "ไม่ ไม่มีทาง" ......ไม่ได้หรอก เธอไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่แต่มีบางอย่างขัดแย้งอย่างรุนแรงในใจของเธอ คาเลียพึมพำอย่างเป็นกังวลบนที่นั่ง ครอบครัวของไซม่อนน่ะเป็นปัญหาก็จริง แต่หลักๆ แล้วต้องคิดถึงปฏิกิริยาของเขา เขาชอบเด็กรึปล่าวนะ? เธอส่ายหัวเป็นการตอบคำถาม เขาเกลียดมนุษย์ด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับเด