สองขีด
เส้นสีแดงสองขีด
'......แปลกจัง มันบอกว่าสีแดงสองขีดหมายถึงตั้งครรภ์นี่นา'
คาเลียเพ่งมองด้วยความงุนงง
คิดไปคิดมาเธอจึงมองไปที่กระดาษในมืออีกครั้ง
คาเลียกำลังถือที่ตรวจครรภ์กระดาษอยู่ เธอค่อยๆ บรรจงอ่านตัวอักษรข้างหลัง
สองขีดบนกระดาษตรวจสีขาว ท้อง
ขีดเดียว ไม่ท้อง
เธอมองสองเส้นที่เด่นชัดสลับกับตัวอักษรหลังที่ตรวจครรภ์หลายครั้ง...
ไม่นานเธอก็พึมพำคำสองคำที่บ่งบอกสถานการณ์ที่เธอกำลังเผชิญอยู่ ขณะกระดาษแผ่นนั้นกำลังสะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอ
".....ข้าท้อง?"
ชุดตรวจครรภ์ที่เธอถืออยู่หล่นร่วงลงกับพื้น เธอค่อยๆ กำหมัดด้วยความสั่นเทาแล้วแบมือออก
เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าครู่หนึ่ง
คฤหาสน์หลังนี้ถูกมอบให้เธอโดยตรงจากจักรพรรดิเพื่อเป็นการตอบแทนภาระหน้าที่ที่เธอแบกรับในสงครามเนิ่นนานกว่า 7 ปี
โคมไฟหรูหราส่องประกายสู้กับแสงอาทิตย์
'วู้ววววว ฮ่าาา ยะหู้วววว'
เธอมองกระดาษที่ตกลงพื้นอีกครั้ง
มันชัดเจนมาก
เส้นสีแดงสองขีดที่สดใสจนไม่อยากจะลบมันออกไป
"......โอ้ พระเจ้า"
'ข้าท้อง?..."
ด้วยความอัดอั้นตันใจครู่หนึ่ง ความรู้สึกแรกที่โหมกระหน่ำเข้าสู่เธอคือความสุขอย่างหาที่สุดไม่ได้
"ลูกแม่!"
คาเลียเด้งตัวจากที่นั่งด้วยความไม่ระมัดระวัง
เมื่อเธอสูดลมหายใจเข้า ปอดของเธอก็ขยายใหญ่ทันทีอย่างรวดเร็ว
รู้สึกจั๊กจี้ไปทั่วร่างกายเหมือนมีขนมสายไหมอยู่ล้อมรอบ
เธองุนงงเหมือนมีใครเอาค้อนตีเข้าที่หัว ในเวลาเดียวกัน หัวใจของเธอก็เต้นระรัว....
เป็นทั้งความอัศจรรย์และความตื่นเต้น
'.....เด็กจริงๆ? มีเด็กที่กำลังโตอยู่ข้างในนี้?'
เธอใช้มือที่กำลังสั่นระริกลูบหน้าท้องที่แข็งและแบนราบ
ปลายนิ้วของเธอสั่นไม่หยุดอยู่อย่างนั้น
'โอ้พระเจ้าช่วย ลูก......ข้ามีลูก!'
อัศวินหญิงส่วนใหญ่เป็นหมัน
แต่ละวันเต็มไปด้วยการฝึกที่เคร่งครัด รุนแรง และการประจันหน้าระหว่างชายและหญิง การวิ่งที่หนักหน่วงในสนามรบอันนองเลือดทำให้สมรรถนะของมดลูกเสื่อมถอย
เพื่อความเกรียงไกร อัศวินแห่งจักรวรรดิโรฮัสไม่ว่าเพศไหนๆ ต่างฝึกฝนโดยไม่สนใจร่างกาย
เพราะอย่างนั้น ราชวงศ์จึงปลอดภัยจากการบุกรุกนานาประการ และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด กิตติศัพท์อันโด่งดังของอัศวินแห่งหน่วยราชสีห์สีชาดเป็นที่ข่มขวัญแก่ประเทศเพื่อนบ้านในละแวกเป็นอย่างดี
และเธอ ผู้บังคับบัญชาแห่งหน่วยอัศวินราชสีห์สีชาด ผู้สร้างกิตติศัพท์นั้นมากที่สุด
คาเลีย แทคสเก็ท
ผู้มีพรสวรรค์อันดับหนึ่ง ทหารผู้แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิโรฮัส
หรือเรียกได้ว่าเป็นประวัติกาณ์ในหมู่นักรบเท่าที่เคยมีมา
วีรสตรีผู้ยิ่งใหญ่ที่ยุติสงคราม 7 ปี
คาเลีย แทคสเก็ต เป็นนักรบที่น่าหวาดผวา เป็นอัศวินผู้ทรงคุณธรรม และเป็นทหารที่ศัตรูอยากหลีกเลี่ยง
เธอไม่ใช่ชนชั้นสูง แต่คว้าตำแหน่งผู้บัญชาการทหารบกตั้งแต่อายุยังน้อย
หยดเหงื่อแหละหยาดเลือดของเธอรินไหลไปไม่น้อยเพื่อให้ได้มาซึ่งทักษะอันเหนือชั้น
ร่างกายที่แตกหัก กระดูกที่แตกร้าว เหล่านั้นล้วนแตกเป็นชิ้นแล้วซ่อมแซมกลับหลายต่อหลายครั้ง
โอกาสเดียวในการมีลูกมีเพียงแค่ภาวนา
ไม่ใช่แค่เธอ แพทย์ประจำตัวของเธอก็ให้คำตอบที่น่าเศร้าเช่นกัน
เพราะงั้น สำหรับเธอแล้ว การตั้งครรภ์ก็เป็นเหมือนปาฏิหารย์จากพระผู้เป็นเจ้า
"ข้าท้อง ข้า........ท้อง อะไรนะ? ฮ่า!"
คาเลียตัวสั่น พยายามข่มความปิติยินดีที่กำลังพลุ่งพล่าน
ความรู้สึกที่เอ่อล้นนี้ทำให้เธอร้องไห้ออกมา อย่างที่ไม่เคยหลั่งน้ำตามาตลอดสองทศวรรษ
'...ลูก ลูกแม่'
เธอเป็นเด็กกำพร้า
เด็กกำพร้ายากจนที่น่าสงสารที่ถูกพ่อแม่ตัวเองทิ้งอย่างน่าเวทนา
ตอนยังเป็นเด็ก เธอถูกทิ้งในตรอกมืดๆ แต่กลับรอดมาได้ด้วยการคลานไปรอบๆ หยิบของกินจากเศษขยะตั้งแต่ยังจำความไม่ได้
เธอไม่ได้นอนหลับหรือกินอาหารดีๆ แต่กระนั้นก็เติบโตแข็งแรงอย่างน่าอัศจรรย์
เธอสูงกว่าใครที่อายุไล่เลี่ยกัน เธอมีพละกำลังและความว่องไวโดยไม่น่าเชื่อเลยว่าเป็นเพียงแค่เด็ก
นั่นจึงทำให้เธอสามารถช่วยลูกชายเพียงคนเดียวของดยุคที่ถูกลักพาตัวในขณะอายุ 6 ขวบได้
ต้องขอบคุณการช่วยเหลือจากเจ้าชายน้อยคนนั้น เธอจึงได้เข้ามาเรียนดาบตั้งแต่อายุ 6 ขวบ เธอประสบความสำเร็จอย่างยิ่งยวด
'ได้โปรดเถอะ.....อย่าเป็นแค่ความฝันเลย'
เพื่อหยุดไม่ให้น้ำตาไหล คาเลียหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
แต่ก็ไม่สามารถปกปิดความยินดีหรือลดหย่อนความตื่นเต้นนี้ลงได้
"วู้ว"
เธอค่อยๆ หายใจ แต่ก็ต้องยอมแพ้ เธอกรีดร้องออกมา
"ให้ตายเถอะ! พระเจ้า! พระเจ้าาาา! โอ้ ไม่ๆ ใจเย็นก่อน ไม่ดีกับเด็กนะ โอ้ใช่!"
เธอไม่สามารถทำให้เท้าอยู่กับที่ได้
เธอพยายามนิ่งให้มากที่สุด แต่ก็หลังจากที่เธอวนรอบห้องนั่งเล่นขนาดยักษ์มา 27 รอบนั่นแหละถึงจะทำให้เธอหยุดมานอนบนโซฟานุ่มๆ
ตอนนี้ ก็มีอีกปัญหานึงล่ะนะ
".......ปัญหาเรื่องพ่อ"
ไซม่อน
มีเสียงโอดครวญจากเธอเมื่อนึกได้ว่าชายใดที่น่าจะเป็นพ่อของเด็ก 'ไซม่อน เทอร์รอน'
ข่าวดีคือ เขาเป็นคนเดียวที่เกี่ยวข้องด้วย และเขาไม่ใช่คนรักของคาเลีย
ถึงอย่างนั้น ที่โชคร้ายเอามากๆ ก็คือ เขาเป็นจอมเวทระดับสูงและดยุกแห่งจักรวรรดิโรฮัส ซ้ำยังเป็นสหายสงครามผู้มียศพอๆ กับเธอ
และที่โชคร้ายไปกว่านั้น เขาคือลูกชายของดยุกคนเดียวกับที่เธอเคยช่วยไว้ตอน 6 ขวบ และตอนนี้ก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอด้วย
.........ใช่
คาเลียทำตัวเหลวแหลกเหมือนเศษขยะที่ตั้งท้องลูกของเพื่อนสนิท! และทั้งหมดนั่นก็เพราะความผิดพลาดในคืนเดียว!
"......บัดซบเอ้ย!"
ด้วยการกระทำที่ไม่รู้ตัว คาเลียรีบจับท้องตัวเองด้วยสัมผัสอันบางเบาแล้วกล่าวอย่างรู้สึกผิด
"โอ้! ขอโทษที่พูดไม่ดีนะลูก หม่ามี๊ปากไม่ดีเพราะอยู่ในสนามรบมานาน ขอโทษนะจ๊ะ"
เธอรู้สึกผิดกับการพูดเป็นอัปมงคลของตัวเองเป็นอย่างมาก
"ขอโทษ ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษจริงๆ จากนี้ไปแม่จะระวัังแล้ว"
สิ่งล้ำค่าที่สุดในโลก ทำให้เธออยากจะดูแลชีวิตน้อยๆ นี้ให้ดีที่สุด
เป็นความรู้สึกแรกในชีวิตที่นอกเหนือจากตอนบดขยี้ศัตรูไปสู่ความตาย
แก้มของคาเลียขึ้นสีสีแดงเปล่งปลั่ง
เธอไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของเธอได้
'ลูกแม่' คงเป็นคำที่เหมาะจะสื่อถึงอารมณ์เหล่านั้น
"ไม่ว่าจะยังไง......."
'ข้าขอสาบานด้วยชีวิตว่าจะปกป้องเด็กคนนี้ ลูกที่รักของแม่ ปาฏิหารย์ได้นำพาเจ้ามาหาข้า แม้ว่า... แม้ว่าเป็นเพราะเวทมนต์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นก็ตาม'
ขอบคุณทุกคนที่กด fav ไว้ตั้งแต่ไม่อัพนะคะ โดยเฉพาะคนที่ตามจากเรื่องที่แล้ว
เราตั้งใจใช้คำมาก พยายามเลือกคำที่ไม่ขัดแล้วก็ให้เข้ากับthemeนิยายด้วย เรื่องนี้ไม่ใช่ reincarnated(กลับชาติมาเกิด) นะเออ
รักรีดเดอร์ทุกคนจ้า~ ♥
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น